SOLAS Consolidated 2018 1.5
Anda boleh memuat turun dalam masa 5 saat.
Tentang SOLAS Consolidated 2018
Konvensyen Antarabangsa untuk Keselamatan Nyawa di Laut (SOLAS), 1974 dalam bentuk sekarang adalah konvensyen Antarabangsa yang paling diikuti secara meluas yang berkaitan dengan kapal-kapal. Ia juga dianggap sebagai salah satu instrumen undang-undang yang paling penting yang mentadbir keselamatan kapal, yang terutamanya menentukan piawaian minimum untuk pembinaan, peralatan dan operasi kapal. Aplikasi mudah alih ini termasuk pindaan sehingga 2017 iaitu. MSC.338(91), MSC.343(91), MSC.344(91), MSC.346(91), MSC.350(92), MSC.365(93), MSCC.366(93), MSC.380(94), MSC.386(94), MSC.392(95), MSC.394(95), MSC.395(95). Konvensyen dan instrumen pelbagai hala yang lain mewujudkan kewajipan perjanjian antarabangsa. Kerajaan yang meratifikasi atau menerima mereka bersetuju untuk membawa undang-undang dan langkah-langkah mereka selaras dengan peruntukan perjanjian tersebut. Tujuan mana-mana instrumen antarabangsa adalah untuk mewujudkan piawaian yang boleh diterima oleh seberapa banyak negara yang mungkin dan dilaksanakan di peringkat global, dengan itu menghapuskan perbezaan antara amalan kebangsaan. Pertubuhan Maritim Antarabangsa mula wujud pada tahun 1959. Sejak itu organisasi mengamalkan perjanjian pelbagai hala ke atas beberapa subjek yang berkenaan terutamanya dengan keselamatan perkapalan, pencegahan pencemaran dari kapal, pampasan dan liabiliti dan perkara-perkara lain seperti pemudahan dan pengukuran tonage. Kebanyakannya dipanggil konvensyen tetapi beberapa dirujuk sebagai protokol atau perjanjian. Walau bagaimanapun, status undang-undang mereka adalah sama. Apabila sesuatu cadangan dipersetujui secara rasmi draf perjanjian itu kemudiannya disediakan di salah satu jawatankuasa utama atau jawatankuasa kecil Organisasi. Apabila draf itu diluluskan oleh Jawatankuasa Keselamatan Maritim, Jawatankuasa Perlindungan Alam Sekitar Marin atau Jawatankuasa Undang-undang ia dikemukakan kepada Persidangan Diplomatik Antarabangsa yang mana semua ahli Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu dan agensi khususnya dijemput. Dengan kejayaan menerima pakai Konvensyen ini, onus untuk tindakan bergerak kepada Kerajaan. Kelajuan yang konvensyen itu berkuatkuasa (iaitu, menjadi mengikat Negara-negara yang telah bersetuju untuk terikat dengannya) bergantung kepada masa yang diambil oleh Kerajaan untuk meratifikasi atau menerimanya. Persetujuan untuk terikat boleh dinyatakan melalui tandatangan, ratifikasi, penerimaan, kelulusan atau akses, bergantung kepada kehendak Negara-negara yang berkenaan. Prosedur ini secara amnya dirujuk sebagai "ratifikasi". Perjanjian IMO berkuatkuasa selepas beberapa negara tertentu telah meratifikasikan mereka dengan sebahagian tertentu daripada jumlah tan di dunia. Ini memastikan penerimaan oleh majoriti kepentingan penghantaran. Selepas keperluan kemasukan berkuat kuasa perjanjian telah dicapai, terdapat "tempoh rahmat" sebelum ia benar-benar berkuatkuasa. Tempoh ini berbeza-beza dari beberapa bulan hingga setahun atau dua tahun, dan direka untuk membolehkan Kerajaan yang berkenaan mengambil langkah-langkah perundangan atau pentadbiran yang diperlukan untuk melaksanakan peruntukan konvensyen.